ΠΑΛΙΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ: κρυφτό

Φίλοι μου καλησπέρα σας. Συγγνώμη για την απουσία μου, αλλά το Ίντερνετ είχε ψοφήσει δύο μέρες τώρα. Μόλις το δοκίμασα κι έγινε άρχισα να σας μιλάω. 
Το χωριό είναι γεμάτο κόσμο αυτές τις μέρες. Μου θυμίζει τόσο έντονα τα χρόνια που πηγαίναμε εμείς και περνούσαμε σχεδόν όλο το καλοκαίρι στη Λάγκα. Και ήμασταν πολλά παιδιά. Μικρά και μεγάλα, μια παρέα. Και ιδιαίτερα τα βράδια μαζευόμασταν στην αυλή της εκκλησίας και παίζαμε κρυφτό. Ήταν το αγαπημένο μας παιχνίδι. Για όλες τις ηλικίες. Συμμετείχαν όλοι. Και να πως παιζόταν:

Ένα παιδί με το πρόσωπο σε τοίχο ή δέντρο, "φυλούσε", δηλαδή μετρούσε ως το 100 ανά 5 και λέγοντας στο τέλος: "φτου και βγαίνω και κανέναν δε χαρίζω". Μόλις τελειώνε το μέτρημα προσπαθούσε να βρει τους κρυμμένους. Όταν έβρισκε κάποιον, έτρεχε στο μέρος που φυλούσε και φώναζε: "Φτου ένας ... (όνομα του παιδιού". Αν κάποιος προλάβαινε να πάει στο μέρος που φυλούσε αυτός που μετρούσε και φωνάζε "φτου ξελευθερία σε όλους", τότε ελευθερώνονταν όλα τα παιδιά. Ξαναφυλούσε ο ίδιος. Αν αυτός που φυλούσε τους έβρισκε και τους έφτυνε όλους, ο πρώτος που θα έβρισκε "τα φυλούσε". Ωραίο παιχνίδι. Χωνόμασταν μέσα στα χόρτα, στα χαλάσματα, κάτω από τραπέζια, όπου βρίσκαμε. Δε μας ένοιαζαν ούτε τα έντομα, ούτε τα φίδια και ούτε είχαμε κανέναν άλλο φόβο. Το μόνο που μας ένοιαζε ήταν να φτύσουμε εμείς για να μην φυλάμε.

Είναι κρίμα που τώρα δεν βλέπουμε πια τέτοιες εικόνες και τέτοια κινητικότητα στο χωριό. Δεν γίνεται άραγε να γινόμασταν παιδιά για ένα βράδυ και να παίζαμε; Δυστυχώς μάλλον όχι. 

Ας περνάμε καλά τώρα. Εις το επανιδείν φίλοι μου.