Καλησπέρα φίλοι μου. Χαίρομαι πάρα πολύ που ξαναβρισκόμαστε και τα ξαναλέμε. Ελπίζω να κρατήσουμε σταθερή την επαφή μας από εδώ και πέρα. Επαναπατρίστηκα, οπότε και είναι πλέον το μόνο σίγουρο, τουλάχιστον από την πλευρά μου. Και ελπίζω να μη με ξεχάσατε.
Επιτέλους άρχισε το χωριό να γεμίζει. Ήρθε και εξακολουθεί να έρχεται κόσμος, και απ' όλες τις γειτονιές πλέον ακούς φωνές που μαρτυρούν ζωή χαρούμενη και ανέμελη. Κι έτσι πρέπει να είναι, εφόσον είναι καιρός διακοπών. Κι έχοντας αυτό στο νου, αναπόλησα παλιές δικές μας καλοκαιρινές διακοπές στο χωριό. Τότε που περνούσαμε μεγάλο μέρος του καλοκαιριού εκεί. Παρέα με τόσα άλλα παιδιά, που σκαρφιζόμασταν κάθε είδους παιχνίδια και διαολιές, για να κάνουν τις ήδη υπέροχες μέρες μας, ακόμα πιο συναρπαστικές. Βέβαια, παρόλη την φαντασία μας, τις περισσότερες φορές παίζαμε παιχνίδια που είχαμε μάθει από τους μεγαλύτερους. Αλλά το πιο τρομακτικό παιχνίδι που θυμάμαι ήταν ο Πετροπόλεμος. Εμείς τα κορίτσια απείχαμε από αυτό, αλλά κατατρομάζαμε όταν τα αγόρια ξεκινούσαν να παίζουν πετροπόλεμο. Να γιατί:
Ο π ε τ ρ ο π ό λ ε μ ο ς
Το παιχνίδι παιζόταν από μεγάλα παιδιά. Χωρίζανε σε δύο ομάδες, συνήθως από διαφορετικές γειτονιές, με τις τσέπες γεμάτες πέτρες στρογγυλές, για να είναι βολικές στο πέταμα. Άλλοι είχαν σφεντόνες με λάστιχα, με τις οποίες κυνηγούσαν τα πουλιά. Όταν άρχιζε ο πόλεμος, τότε ανοίγανε κεφάλια και υπήρχαν μικροτραυματισμοί, διότι προσπαθούσαν να έχουν αποστάσεις η μία ομάδα από την άλλη. Τι λογής παιχνίδι ήταν αυτό, δεν το καταλαβαίνω. Ίσως ο ρόλος του ήταν να φέρει τα παιδιά αντιμέτωπα με τον κίνδυνο, για να μπορέσουν να προστατεύσουν τον εαυτό τους.
Όπως καταλαβαίνετε, λίγες δεν ήταν οι φορές που θρηνούσαμε σπασμένα κεφάλια, βγαλμένα μάτια και κάθε είδους πληγή στο σώμα από τις πέτρες. Οδυνηρή ανάμνηση που δεν θα ήθελα με τίποτα να την δω να επαναλαμβάνεται. Απλά την χρησιμοποίησα για να σας θυμίσω τι γινόταν τότε που τα παιδιά κατέκλυζαν τους δρόμους και τις ραχούλες του χωριού.
Καλή συνέχεια να έχετε φίλοι μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου