ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ ΠΡΟΣ ΑΠΟΦΥΓΗΝ

Καλησπέρα. Σήμερα έχω να αναφερθώ σε ένα θέμα που με καίει και θα το λέω συνέχεια. Την εγκατάλειψη. Δεν υπάρχει αλλού σε τόσο μεγάλο βαθμό νομίζω. Πρέπει να ενδιαφερθούμε όλοι προσωπικά πρώτα ο καθένας και μετά μαζί σαν σύνολο για να ενδιαφερθούν και άλλοι για εμάς. Είναι κρίμα. Είμαστε τυχεροί που ζούμε σε τέτοιον μοναδικό τόπο. Γιατί να τον αφήσουμε να καταστραφεί;
δείτε ακριβώς τι εννοώ.
πριν:

 και μετά:

δεν είναι τραγικό; Γιατί να μην κάνουμε κάτι να αποφύγουμε τέτοιες εικόνες από εδώ κι εμπρός; Μπορούμε να κάνουμε πολλά. αρκεί να το θέλουμε. Το θέλουμε; Έχουμε την διάθεση να το κάνουμε; Τον χρόνο θα τον βρούμε. Και όλοι μαζί τα καταφέρνουμε πιο εύκολα. Ας το κάνουμε. Αξίζει τον κόπο. Για μας και τα παιδιά μας. Είναι η κληρονομιά του τόπου μας. Ο πολιτισμός μας. Αξίζει τον κόπο.

Και μια και θίξαμε το θέμα, παρακάτω παραθέτω ένα ποίημα που έγραψε ο θείος μου ο Λευτέρης ο Κίτσος, που καλή του ώρα ζει στη Νέα Υόρκη τα τελευταία πολλά χρόνια. Μάλλον όταν το έγραφε δεν φανταζόταν πόσο προφητικό θα αποδεικνυόταν:

***ΤΟ   ΠΑΤΡΙΚΟ***

 Ο στοχασμός μου έστησε χορό

και σ’ άλλους τόπους με πηγαίνει,

στο σπίτι των γονιών μου το απλοϊκό

που μονάχο τους χρόνους του διαβαίνει.

Αλύπητα το δέρνουν οι καιροί

κι είν’ όμοιο με στοιχειωμένο,

άμα μιλούσε πόσα θα’ χε να μου πει

γιατί είναι έρμο και παρατημένο.

  

Αυτό π’ ανάστησε τόσες ζωές

ζωή δεν το’ χει απομείνει,

μόνο πουλιά στη στέγη έστησαν φωλιές

και κάθε πέταγμα στο χτές το σμίγει…

… γιόμιζε ολάκερο μοσκοβολιές

με το αρνί το σουβλισμένο,

την Πασχαλιά, τ’ Αϊ- Κωνσταντή, τόσες γιορτές,

και από φως ήταν πλημμυρισμένο.

Και μείς, μικρούλια άταχτα παιδιά,

μέσα στη φούρια τη μεγάλη,

γυρίζαμε χωρίς ησύχαση καμιά

από τη μια την κάμαρα στην άλλη.

            Χειμώνες, όταν άγρευ’ ο βοριάς,

            στρωνόμασταν γύρω στο τζάκι,

            τα παραμύθια της πολύγνωρης γιαγιάς,

            το φτωχικό μας το’ φτιαχναν παλάτι.

            Και στον αυλόγυρο άλλες βραδιές

            που το φεγγάρι μας γελούσε,

            μας τσάκωνε η νύχτα σα σκιές,

            κρυφτό να παίζουμε μας βοηθούσε.

            … τώρα  μαγκούφικο και σιωπηλό

            τη μοναξιά συντροφιασμένο,

            γερνάει, σβύνεται και πέφτει το φτωχό

            χωρίς στοργή κι ελπίδα το καημένο.

             Η ξώθυρά του έχει πια πνιγεί

             από τα άγρια χορτάρια,

             και στο κατώφλι δεν ακούγεται φωνή,

            χάθηκαν τα παιδιάστικα αχνάρια.

            Κι απ’ την πλακόστρωτη, μικρή αυλή

            πάει το παλιό κουβεντολόι,

            πορτοπαράθυρα κι αυτά ‘χουν  

            σφαλιστεί,

            πάει το χλιμίντρισμα απ’ το κατώι…

Ελευθέριος Κίτσος

(Καστοριά, φθινόπωρο, 1967.)

Σου εύχομαι θείε να είσαι καλά, και να θυμάσαι πάντα την πατρίδα σου με νοσταλγία και αγάπη. Γιατί κι εμείς νοσταλγούμε και αγαπάμε όλους εσάς που κάποτε ξενιτευτήκατε, για να προσφέρετε στα παιδιά σας μια καλύτερη ζωή. Να είστε όλοι πάντα καλά.