Γεια σας φίλοι μου. Οι μέρες που διανύουμε είναι οι φοβερότερες του χριστιανικού μας έτους. Τόσο χθες Μ. Πέμπτη, όσο σήμερα Μ. Παρασκευή, και αύριο Μ. Σάββατο, ξαναζούμε τα Πάθη του Κυρίου μας που οδηγούν στη Μεγάλη Ανάσταση Του και την ψυχική μας ανάταση.
Τη Μ. Πέμπτη, με τη Σταύρωση, όπου στην εκκλησία μας διαβάζονται τα 12 ευαγγέλια, και ξαναβλέπουμε τη σειρά τα γεγονότα για το πως οδηγηθήκαμε σ' αυτήν την τόσο βέβηλη προς τον Κύριό μας πράξη. Συνάμα, το πρωί βάφουμε τα αυγά κόκκινα, και υποδεχόμαστε τα βαφτιστήρια μας για να τους δώσουμε την λαμπάδα της Ανάστασης και το καλαθάκι με τα αβγά τους.
Αργότερα το απόγευμα στο χωριό οι πασχαλούδες στα λιβάδια ήταν έτοιμες να τις μαζέψουμε. Κάθε χρόνο έχουν την τιμητική τους, και μάλιστα τη μεγάλη τιμή να στολίζουν τον Επιτάφιο του Κυρίου.
Νομίζω ότι μάζεψα αρκετές. Μάλλον ακόμα λίγες, θα είναι εντάξει. Πάντα μπαίνουν γύρω από το νεκρό σώμα του Χριστού και το περιβάλλουν με αγάπη και ταπεινότητα. Και τι όμορφη μέρα αυτή. Τίποτα δεν προμηνύει το φρικτό Πάθος της Σταύρωσης.
Και η επόμενη, η σημερινή, το πρωί με την αποκαθήλωση του Χριστού από τον Σταυρό του Μαρτυρίου και η εναπόθεση του Σώματός Του στον Τάφο, όπου οι μαυροφόρες γυναίκες με δάκρυα στα μάτια στολίζουμε τον Επιτάφιο. Μικρές και μεγάλες γυναίκες.
Ποια γη, ποιο χώμα και ποιος τάφος μπορεί να δεχτεί το Σώμα σου Χριστέ; Ποια μαυροφόρα και ποια μοιρολογίστρα μπορεί να κλάψει και να μοιρολογήσει τόσο πολύ ώστε να χωρέσει στα λόγια της την πιο τρομερή ιστορία του κόσμου; Και συνάμα την πιο όμορφη; Ποιος νους μπορεί να συλλάβει το μέγεθος της αγάπης Σου για τούτη την ανθρωπότητα, που ενώ Σου φέρθηκε τόσο άσχημα, Εσύ τη συγχώρησες και μάλιστα γι αυτήν Υπέφερες; Δοξασμένο ας είναι το όνομά Σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου