Καλησπέρα φίλοι μου. Χαίρομαι που ακόμα μια μέρα είστε όλοι καλά. Ξέρω ότι σας υποσχέθηκα να σας δείξω το τέλος της πασχαλιάτικης βόλτας στα βουνά της Λάγκας, αλλά κάποιοι λόγοι το καθιστούν αδύνατο σήμερα. Όμως, αύριο πρωί, πρωί θα το κάνω. Θα δείτε ότι αξίζει τον κόπο. Οπότε, για σήμερα σας έχω μια ακόμα λαγκιώτικη ιστορία. Από αυτές που ακούω συχνά, και μάλιστα την άκουσα και μέσα στο Πάσχα. Ας την θυμηθούμε λοιπόν:
Π ό σ η δ ι α φ ο ρ ά ύ ψ ο υ ς π ι α;
Οι Λαγγιώτες είναι- μάλλον ήταν κατά γενική ομολογία, ε, όχι τόσο ψηλού αναστήματος. Μάλλον μεσαίου και κάτι λιγότερο. Ήταν κοινό μυστικό και όποιος έβρισκε ευκαιρία καυτηρίαζε το γεγονός με όποιον τρόπο μπορούσε.
Από την άλλη πλευρά, οι κάτοικοι της Κοτύλης ήταν πάντα ψηλοί άνθρωποι. Και ήταν περήφανοι για το γεγονός.
Κάποτε μάλιστα, ένας από αυτούς καθόταν πολύ κοντά στο τζάκι γιατί κρύωνε πολύ. Καταχείμωνο βλέπετε. Είχε απλώσει τα πόδια του και πυρώνονταν στη φωτιά.
Και όταν η γυναίκα του, του έκανε την παρατήρηση ότι είναι πολύ κοντά στη φωτιά και θα καεί, αυτός απάντησε:
«Δεν πειράζει βρε γυναίκα. Πάντως όσο και να καώ ίσα μ’ έναν Λαγγιώτη θα μείνω όπως και να’ χει!»
Δεν ξέρω πως είναι δυνατόν μια ράτσα (ή ό, τι άλλο θέλετε) ανθρώπων να έχει όλη τέτοια γονίδια, αλλά ένα είναι σίγουρο. Ότι οι νεότερες γενιές λαγκιωτών γίνονται όλο και ψηλότερες. Θέλετε η καλύτερη διατροφή, τα όχι τόσο ισχυρά λαγκιώτικα γονίδια, αφού υπήρξαν επιμιξίες, πάντως είναι γεγονός ότι αυτό το θέμα διορθώνεται. Οι περισσότεροι είμαστε ζωντανά παραδείγματα. Εγώ βέβαια εξαιρούμαι. Ούτε στο 1, 60μ δεν φτάνω, αλλά τέλος πάντων, ας μην ξύνω πληγές. Πάντως, όπως βλέπετε από τα παραπάνω, το φοβερό και τρομερό λαγκιώτικο ύψος έχει μείνει παροιμιώδες.
Καλή συνέχεια να έχετε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου